AUTOR:     Marek Świdziński
AFILIACJA: Uniwersytet Warszawski
TYTUŁ:     O podmiocie-mianowniku form nieosobowych (wszystkich)

STRESZCZENIE:

Podmiot-mianownik to fraza wymagana uzgadniająca się z frazą finitywną
w zakresie liczby, rodzaju i osoby. Dla pewnych czasowników -- na
przykład DZIWIĆ, MARTWIĆ, ZACIEKAWIĆ -- warto przewidzieć realizację
podmiotu-mianownika przez frazę zdaniową określonego typu. To
ograniczenie "na podmiot" jest podzielane przez formę bezokolicznikową
czasowników tej klasy. Ma zatem sens składniowy (nie semantyczny)
mówienie o "podmiocie bezokolicznika".

Podmiot bezokolicznika jest postulatem składni Mielczuka -- z
uzasadnieniem semantycznym. Z powierzchniowego punktu widzenia
"podmiot bezokolicznika" to pewien pakiet cech składniowych
ujawniający się w uzgodnieniach (przede wszystkim rodzaju i liczby)i
wyciekający na nadrzędnik. Przekaźnikiem tego pakietu jest cudzy
podmiot, fraza nominalna w celowniku lub słowo puste. Niektóre z tych
obserwacji mogą być uogólnione na inne formy nieosobowe --
imiesłowową i bezosobnikową, a być może i na formę imiesłowu
przymiotnikowego czynnego.

Warto też przemyśleć redefinicję ramek dla czasowników wprowadzających
frazę zdaniową "niemianownikową", a także opozycję czasownika i
czasownika niewłaściwego.